Grensperikelen

Hallo allemaal,

Zolang het kan is hier weer een weekbericht van ons.
We hebben weer vol genoegen jullie reacties gelezen en Wilma, bedankt voor de tip van de zomertijd. Daar hadden we nooit aan gedacht.
Het laatste berichtje kwam uit Ezstergom, Hongarije.
We zij de dag erna naar Budapest gefietst. We kregen een tip van de receptionist van het hotel in Ezstergom dat we goedkoop in een hostel konden verblijven midden in de stad. Camping was nog niet ter sprake en we dachten ook niet op de route. Wij kregen met een beetje geluk zelfs een klein huisje tot onze beschikking in Buda vlak bij de kettingbrug, en dat voor 35 euries.
We namen een rustdag om de stad te bekijken. Het was heerlijk voorjaarsweer dus dat was veel op terrasjes zitten en wat rondslenteren. Hoewel, het was soms behoorlijk klimwerk om ergens te komen. Vooral in Buda, wat we het mooiste deel van de stad vonden.
Na Budapest ging het verder door Hongarije, langzamerhand richting de grens met Servie. We hadden al besloten om niet via Kroatie naar Servie te gaan maar rechtstreeks. Dit omdat we nog geen paspoorten hebben. Die liggen bij het visumburo in Nederland. Officieel moet je over een paspoort beschikken wil je Servie binnenkomen maar we hadden gelezen dat het soms wel lukt met een id kaart.
Na een paar dagen fietsen in de voorjaarszon maar wel vaak wind tegen en slechte wegen kwamen we in Baja. Het zou nog 60 km zijn naar de grens. De volgende dag lekker rustig aangedaan en tegen een uur of 2 kwamen we aan bij de grens. De douaneambtenaren zaten letterlijk uit hun neus te eten, zo rustig hadden ze het. Alle tijd dus voor ons. Onze douaneman vroeg naar onze paspoorten en wij legden uit hoe het zat en dat we ze tijdelijk niet hadden. Hij had wel begrip voor de situatie en vroeg ons op de parkeerplaats te wachten. Hij ging overleggen met zijn collega's. Na een tijdje kwam er een vrouwelijke douanebitch naar ons toe met onze id kaarten. Ze gaf ze aan ons en liep zonder wat te zeggen terug. Wij konden nog net vragen wat ze hadden besloten. Ze draaide zich om en snauwde: Hungarie!
En daar moesten we het mee doen. Gelukkig kwam er een man uit het hokje zetten die medelijden met ons had en hij vertelde ons hoe we het beste zo snel mogelijk in Roemenie konden komen. De moraal van dit verhaal: vrouwen in uniform zijn gewoon bitches.
Dus we hebben onze fietsen omgedraaid en zijn teruggefietst naar Baja. En zo verder naar de grens met Roemenie. Toen we uit de grensstad Szeged richting grens met Roemenie fietsten moesten we langs een drukke rode weg. Gelukkig lag er een fietspad langs maar ik vertrouwde het al niet zo. Die fietspaden hielden soms zomaar op en moest je op de weg verder en deze weg was echt te link om over te fietsen maar we namen de gok en na 17 km was het inderdaad het geval. Het fietspad hield op en er was een fietsverbod op de drukke rode weg. Natuurlijk geen zin om terug te fietsen. Het enige wat we zagen was een tractorspoor door het boerenland. Die hebben we dan maar genomen. Het was meer lopen dan fietsen maar we zagen wel heel veel reeen, hazen en een zwerm kraanvogels. Na een half uur kwamen we op een wit weggetje terecht en konden we weer verder richting grens met Roemenie.Toen we daar bij de grens aankwamen was er weer een vrouw in uniform die naar onze id kaarten vroeg. gelukkig zijn niet alle vrouwen in uniform bitches en konden we zonder problemen Roemenie binnen. we vonden Hongarije al wat armoedig met kleine, vaak vervallen huisjes met veel troep er omheen. Roemenie is nog een slag erger. De structuur van de dorpjes is hetzelfde. Het zijn eigenlijk allemaal kleine veenkoloniale dorpjes: langgestrekt met in het midden een soort van centrumpje met een paar winkeltjes. Je ziet veel mensen op oude roestige fietsen rondrijden. Er zitten altijd wel een paar oude mannetjes en vrouwtjes voor hun vervallen huisjes of ze zijn in hun tuintje aan het werk. In Roemenie zie je ook nog dat ze met paard en wagen rondrijden. Ze kijken natuurlijk weer erg verbaasd naar ons.Sommige Roemenen spreken aardig duits en willen graag even met ons een praatje maken. De 1e 2 dagen in Roemenie hadden we windkracht 5 tegen en fietsten we door een plat en kale omgeving. Gelukkig was het vandaag wat beter met de wind en de omgeving. Het wordt wat heuvelachtig en rustiger op de weg. Kamperen is er nog niet bij omdat we geen camping tegen zij gekomen en wildkamperen in Roemenie...nou nee.
Maar we verlangen wel naar ons tentje. Gisteren zaten we in een hotel in Deta waar beneden ons een feest was. Tot 4 uur 's nachts hoorden we het gebonk van de housemuziek en de d.j. schreeuwen. Maar ja, hoort er allemaal bij.
De natuur wordt met de dag groener en mooier. Je ruikt de bloesem al. Je ziet de bomen met de dag groener worden.We zien veel (parende) ooievaars op hun nesten en de vogeltjes fluiten het uit!
Vanaf morgen fietsen we weer langs de donau. Nog 3 a 4 dagen en we zitten in Bulgarije. We zitten nog steeds aardig op schema ondanks het omfietsen. We hebben nu 2400 km achter de rug en we zijn vandaag een maand onderweg.
Nog steeds geen materiaalschade of andere ongemakken gehad. (op onze zere knieen na dan)
Tot nu toe gaat alles dus nog steeds voorspoedig.
We beginnen nu ook weer te wennen aan het reizen en komen helemaal in ons dagelijkse ritme.
Meestal staan we 's morgens om 7.15 op, douchen, eten en vertrekken tussen 8.30 en 8.45 uur. Fietsen, boodschappen doen voor onderweg (cola, sapje, nutella, broodjes, banaan en chocola) en tussen de middag meestal in een dorpje op een bankje bij de kerk of een speeltuin lunchen. Dan weer fietsen. Hotelletje zoeken, eten. We proberen zoveel mogenlijk groente te eten. 's avonds is het meestal vroeg naar bed. Hooguit om 2200 uur. Dan zit onze werkdag er op.
Eigenlijk een heerlijk leven!
Nou, genoeg voor deze week. Voor degenen die binnenkort paasvakantie hebben, heel veel plezier toegewenst.

groetjes van Klaas en Diana