fantastisch Iran

Iran. Het land waar iedereen een beetje bang voor is en niet essentiele reizen worden ontraden. Het land waar we zelf ook met gemengde gevoelens infietsten. Wat staat ons allemaal te wachten, staat er op elke hoek politie die ons en iedereen in de gaten houdt, hoe zijn de mensen want je leest wel steeds dat ze zo gastvrij zijn maar is dat ook echt zo en dan die kledingvoorschriften voor vooral de vrouwen, wordt dat echt zo streng nageleefd en hoe zit dat met mannen en vrouwen. Geven mannen vrouwen wel een hand of niet?
Genoeg vragen dus die we hopelijk na 38 dagen Iran beantwoord zullen krijgen.

Het begon direct al spannend. Vlak voor de grensovergang heb ik snel mijn lange ding aangetrokken en mijn hoofddoek omgedaan. We hadden 4 uur uitgetrokken voor alle grensperikelen die we verwachtten. Maar dat liep anders. We kwamen bij de Iraanse grens en het eerste wat we hoorden was: Welcome to Iran. Een man pikte ons tussen de lange rij wachtende mensen voor de paspoortcontrole en we mochten in zijn kantoortje zitten wachten totdat onze paspoorten gecontroleerd waren. We kregen een kaart van Iran en hij vertelde ons over plaatsen in Iran waar we beslist heen moesten.
We kregen een voorkeursbehandeling! Het enige wat we misten en wat we al een maand gewend waren te krijgen was thee. Maar ook zonder thee hadden we direct al het gevoel dat we welkom waren in Iran.
Toen we na een uur grensformaliteiten Iran al mochten in fietsen moesten we direct flink afdalen en na nog geen 30 seconden Iran vloog mijn hoofddoek al van mijn hoofd en raakte ik lichtelijk in paniek. De politie is hier volop aanwezig en straks heb ik nog niks gezien van Iran en zit ik al in de gevangenis! Gelukkig zagen we alleen maar wat mensen lachen dus natuurlijk was er helemaal niks aan de hand.
We fietsten die dag naar Maku. Het was ook allemaal wennen met het Farsi. Rare tekens waar we helemaal niks mee konden dus veel vragen naar de weg of het hotel. We hadden net het Turks een beetje onder de knie, nu moesten we woorden en zinnetjes in het farsi aan gaan leren.
In Maku in een hotel gezeten en kebab gehad. Tja, helaas zit er niets anders op dan weer een maand kebab eten.

We hebben vanaf Maku constant dezelfde rode weg gefietst (de 32) tot aan Karaj, zo’n 750 km lang. De 1e helft was nog wel mooi. Mooie omgeving en niet al te druk. De 2e helft was een ramp. Druk, uitlaatgassen, smog en saai. We hebben echt nog overwogen om hiermee te stoppen, terug te vliegen en in Frankrijk verder te gaan fietsen.
Wat ons tegenhield waren de ontmoetingen met de ongelooflijk aardige en gastvrije mensen. Iedereen wil met je praten. Vanuit de auto zwaaien en toeteren ze uitbundig naar ons. Soms gaan ze naast ons rijden om ons beter te bekijken. Soms stoppen ze om een foto van ons te maken. Vanuit bussen hangen ze uit het raam om ons op de foto te zetten.
Als we wel eens langs de weg staan om Klaas zijn fiets te repareren stoppen er direct een paar auto’s of motoren. Iedereen wil ons helpen en iedereen denkt dat ie er verstand van heeft.
Elke dag krijgen we wel wat te eten of drinken aangeboden. Soms is het een honingmeloen die ze al rijdend vanuit de auto uitreiken. Dan weer stopt er iemand om ons heerlijke koele drankjes te geven. Dan weer dadels, sinaasappels, kersen, overheerlijk gevuld brood…. Het gaat maar door. Een keer fietsten we langs mensen die met hun auto in de berm stonden. De vrouwen lachten en zwaaiden ons toe terwijl de man uitbundig en al dansend een liedje voor ons speelde op een fluit.

Vanaf Maku ging het naar Qareh Ziya ‘eddin. We probeerden een gele weg te vinden maar dat viel niet mee. We vroegen de weg in een winkeltje en als eerste werd ons een chocoladereep aangeboden. Daarna bood een man aan om achter zijn auto aan te rijden naar de gele weg. We scheurden als gekken achter hem aan en konden hem nauwelijks volgen maar zonder zijn hulp hadden we het nooit gevonden. En zo deden we het vaker als we de weg of een hotel vroegen in een chaotische stad waar iedereen maar wat aanrijdt en niet op verkeersregels let.. We zijn al achter een fiets aangereden, een brommer, verschillende auto’s, een oude stinkende stadsbus en vaak achter een politieauto. Sommigen doen hun best om ons te helpen maar dat gaat dan mis door de taalbarriere. Éen keer vroegen we naar een hotel, fietsten achter een brommer aan en kwamen uit bij een restaurant. We dachten dat ze misschien ook kamers verhuurden. We moesten zitten, er kwam soep op tafel en kregen al bijna kebab voor onze neus. Na vragen bleek het toch echt alleen maar een restaurant te zijn.

Na Qareh Ziya ‘eddin ging het naar Marand, een lange fietsdag. We kwamen pas om 20.00 uur aan bij het hotel. Dit kwam doordat we in Marand naar een hotel vroegen. De hele straat bemoeide zich ermee en we konden niemand verstaan. Toen kwam er een jongen naar ons toe die goed engels sprak. Hij bleek leraar engels te zijn. Hij bedoelde het allemaal goed maar vooral Klaas irriteerde zich aan hem. Hij had het steeds over mister Klaas en hij trok Klaas letterlijk aan zijn shirt en aan zijn fiets door de straten op zoek naar een geschikt hotel, maar eerst naar een ijstent waar hij ons trakteerde op een milkshake. Mister Klaas had het allemaal niet meer in de hand en als hij ergens een hekel aan heeft……
Uiteindelijk heeft Klaas zich netjes los weten te rukken van de jongen en zijn we zelf op zoek gegaan.

Van Marand fietsten we naar Tabriz. De weg leek vanaf het begin op een snelweg. 4 baans en druk en ook nog bergop. Gelukkig ging het na 10 km alleen nog maar hard naar beneden. De weg werd steeds drukker en door alle smog zag je niks van de natuur om ons heen. De enige natuur die we die dag (en meerdere dagen) hebben gezien waren schapen achterop een stinkende pick up truck en vrachtwagentjes met hooi.
In Tabriz in een te duur hotel gezeten waar ik chagrijnig werd van de vrouwonvriendelijke receptionist.

De volgende ochtend gingen we om half 9 eerst op zoek naar een bakkertje. In Iran staat ‘s morgens altijd een rij voor de bakker. De verschillende soorten platte broden worden op dat moment gebakken en als het op is moet je wachten op de nieuwe voorraad. Meestal is het brood al droog als we gaan lunchen maar met honing en slagroom erop is het nog wel te eten.
Het was al warm toen we om 9 uur vertrokken met onze lange broeken en lange mouwen.
Opeens haalden ons 4 mannelijke mountainbikes in. Allemaal in een strakke korte wielren broek, een shirt met korte mouwen en een echte Amerikaanse “Trek” fiets. Toen ze een praatje met ons maakten hebben we nog gevraagd of dat allemaal wel mag hier in Iran. Hier gaven ze niet echt antwoord op maar we denken dat ze zwaar in overtreding waren. Zoals er wel meer dingen gebeuren die niet door de beugel van de regering kan. Er zijn strenge regels maar de meeste mensen gaan er nogal creatief mee om en stellen de grenzen steeds een beetje bij.
In Bostanabad waar we deze avond in een hotel zaten ontmoetten we een jongen van 23 die ons de volgende ochtend uitnodigde om samen met hem te ontbijten. Toen hij over Ahmadinejad en Khomeini begon werd hij zo kwaad en emotioneel dat hij tranen in zijn ogen kreeg en ik ook.
We spraken een man in Mashhad. Hij vroeg of we nog de Haram gingen bezoeken. Ik zei van niet omdat ik dan een chador om moest. Hij verontschuldigde zich met de woorden: ja de vrouwen in Iran en zelfs vrouwelijke toeristen moeten hun haar bedekken. De regering zal geen sorry zeggen, dan zal ik het doen, sorry!
Een paar weken eerder spraken we met een 30 jarige vrouw die goed engels sprak dat ze sinds haar 9e een hoofddoek draagt en er nog steeds niet aan kan wennen, het ook totaal niet eens is met de regering en ook precies wist te vertellen wat er mis aan is. Ook zij had de wens om over een paar jaar naar Canada te gaan. Of een jongen die helemaal geen engels sprak maar met gebaren duidelijk maakte dat hij de man met de tulband om en de lange grijze baard wel zijn hals door kon snijden. Dat hij met zijn motor over een paar jaar voorgoed naar Italie wil. En zo spraken we elke dag wel met mensen die er allemaal hetzelfde over denken. Triest want ze hebben die wens wel maar vaak het geld niet om ook daadwerkelijk te emigreren.


De volgende dag was het Zaterdag. De bedoeling was om 100 km. Te fietsen naar Mianey.
Dat ging allemaal anders.
We fietsten eindelijk door een mooi dal met veel bloeiende bloemen. Halverwege de 100 km. zochten we een mooie lunchplek aan de rivier maar er was nergens schaduw. Het probleem was snel verholpen. Er stopte een auto met 3 mannen. We kregen direct een meloen in onze handen gedrukt. 5 km. Terug hadden ze hun vakantiehuis en we werden uitgenodigd om daar te gaan lunchen. Omdat wij volgens hun moe waren fietsten 2 van de mannen al slingerend op onze fietsen terug zodat wij comfortabel in de auto konden zitten.
Zo zaten we op het schaduwrijke terras tussen de appelbomen ons werkelijk vol te eten met allerlei heerlijkheden. Omdat de lunch erg lang duurde nodigden ze ons uit om maar te blijven slapen maar eerst moesten we mee jagen op wolven en wilde zwijnen. Het halve dorp liep mee en gelukkig door al het enthousiaste geschreeuw van iedereen heeft geen wolf of zwijn zich laten zien.
‘s avonds weer een paar keer veel gegeten en nog een demonstratie kung fu fighting van één van de jongens gehad.

De volgende dag hebben we onze tocht naar Miraney afgemaakt maar niet zonder de afspraak met 1 van de mannen om hem te bellen als we in Karaj aankomen. Daar woont hij en kunnen we ook weer logeren.

Na Miraney hadden we een lange fietsdag van 128 km naar Zanjan maar met de wind mee en de berg af. We fietsten langs een klein dorpje met een enorme moskee waar ze net aan het bidden waren. We hoorden de Muezzin een tekst zingen en de anderen zongen hem na. Hier word je ‘s morgens ook niet wakker van de gebedsoproep zoals in Turkije. Eigenlijk horen we nauwelijks een gebedsoproep.

Van Zanjan naar Abhar was ook weer 120 km. We waren het helemaal zat toen we in Abhar aankwamen. Het was een drukke weg geweest, warm en we konden geen hotel vinden. We werden chagrijnig op elkaar en net op dat moment kwam Majid ons voorbij fietsen die vertelde dat hij binnenkort ook op fietsvakantie ging. Hij is architect en heeft een modelwoning op een rustige plek in de stad. Samen met hem en zijn vriend Farhad die wat duits sprak en fietsenmaker is zijn we naar de modelwoning gefietst. Farhad bood aan om Klaas zijn fiets te repareren. Bleek dat de achteras van zijn wiel kapot was. Hij regelde een nieuwe achteras met 36 gaten voor de spaken en heeft het wiel opnieuw gespaakt. We hebben samen in de binnenplaats van de woning gegeten en toen ze vertrokken hadden we het hele huis inclusief volle koelkast voor ons alleen. De volgende ochtend kwam Majid langs met ontbijt en hebben we zijn kantoor bekeken, de fietsenzaak van Farhad en thee gedronken bij de buurman van Farhad.
Nog even een genant detail voor wie het lezen wil: ik was nogal aan de dunne en kon bij weer een andere buurman even naar de hurk wc. Ik hurkte neer. Het spoelen werkt met een kraantje waar een slang aan zit. Met moeite kreeg ik de kraan open. Met mijn broek nog op mijn knieen en mijn hoofddoek bijna in de plee probeerde ik met alle macht de kraan later weer dicht te draaien. Dat lukte niet en ik kon de slang ook niet loslaten want dan vloog dat ding dwars door de wc ruimte heen. Na een tijdje zitten te zweten heb ik de slang zo ver mogelijk in het gat van de wc geduwd. Ik zag een erg smerige wc borstel liggen die ik op de slang heb kunnen leggen zodat ie in het gat bleef, ondertussen steeds mijn hoofddoek in de gaten houdend.. Toen naar Farhad gelopen om te helpen. Het rook daar natuurlijk niet echt fris dus hij had al snel zo iets van: laat maar lopen die kraan.
Zo vertrokken we pas om 11 uur met de kraan nog open naar Qazvin en hoopten dat het nog steeds vals plat naar beneden zou gaan met wind mee.

Dat was inderdaad het geval en we gingen weer als een speer. We werden die dag voor het eerst gecontroleerd door de politie. Ik had mijn mouwen nog opgestroopt en was even bang dat ze daar wat van zouden zeggen maar niks van dat alles. Alleen onze paspoorten moeten laten zien. In Qazvin voor het eerst een hotel gehad met internet. Helaas kwamen we daar te laat achter want we waren al in een vreselijk warm internetcafe geweest. Internet werkt in Iran nogal traag. Toen we eindelijk na 20 minuten ons wachtwoord konden invoeren om onze mail eindelijk te checken viel de stroom uit.
We hebben via sms nog contact gehad met de mensen waar we de volgende dag in Karaj zouden logeren.

Van Qazvin naar Karaj was weer een vervelend stuk om te fietsen. In Karaj zijn we opgehaald met een pick up en zijn we naar het huis van Nasser en zijn vrouw en 2 zoons gegaan.
Nasser is 50 en runt 3 of 4 bedrijven waaronder een restaurant wat hij de “garden” noemt. Het ligt halverwege een berg aan de rand van de stad. Het zijn aparte zithoekjes buiten waar vandaan je een mooi uitzicht hebt op de bergen en de stad.
Vanuit Karaj kun je makkelijk met de trein en metro naar Teheran reizen waar we nog wat visa moesten regelen. We mochten al die tijd bij Nasser en zijn familie logeren. Ze waren zo vreselijk aardig en zo goed voor ons.
Overdag gingen we onze eigen weg en ‘s avonds spraken we altijd bij de “garden” af. Ze haalden ons overal vandaan, brachten ons overal naar toe en in de “garden” kregen we alles wat we wensten.
Teheran is niet echt een gezellige stad. Druk, uitlaatgassen, lawaai en warm. We moesten even naar de ambassade van Turkmenistan. Daar lag ons visum klaar, betaald en al. De ambassade was maar tot 12 uur open. Toen we in Teheran waren hadden we nog een uur. We namen de taxi voor de zekerheid en zeiden in het engels dat we naar de embassy of Turkmenistan wilden. Hij gaf aan dat hij wist waar het was en hij scheurde de berg af. We gaven nog aan dat de embassy de berg óp was maar nee, dat klopte niet, hij wist het precies. Nog een paar keer duidelijk gemaakt waar we precies heen wilden en dat we dachten dat het toch echt niet goed was. Na een half uur stopte hij. We zagen geen ambassade. Toen keek ik op het straatnaambordje en zag dat we op de turkmenistanstreet waren. Wel knap dat hij die wist te vinden maar dat bedoelde we dus niet. Toen hebben we maar eens opgezocht wat “ambassade” eigenlijk op zijn Farsi is en daarna hebben we nog 3 uur (echt waar) in de taxi gezeten en gezocht naar de ambassade. Toen we er eindelijk waren was ie natuurlijk gesloten maar leve de rokers: De consult stond nog even buiten een sigaretje te roken. Na wat smeken wilde hij ons uiteindelijk helpen en kregen we de zo belangrijke stempel in ons paspoort. Maar niet eerder nadat we 100 dollar hadden betaald die we dus eigenlijk al betaald hadden. Daar heeft hij waarschijnlijk een lekkere fles drank van gekocht.
Bij de ambassade van Pakistan kregen we te horen dat de regels 2 maanden geleden veranderd zijn en dat we nu geen visum voor Pakistan meer kunnen krijgen. Dus helaas voor ons moeten we al in China stoppen. Onze familie vindt het niet zo erg.
Na al dat gestress in Teheran zijn we met de bus naar Esfahan gegaan en daar heerlijk als een paar echte toeristen een paar dagen vakantie gehouden.
Na Esfahan afscheid genomen van onze gastheer en zijn familie in Karaj en konden we eindelijk na 9 dagen weer op de fiets.. We gingen naar het noorden. Moesten een gebergte over. We hoorden van Naser dat die weg te gevaarlijk is op de fiets door het drukke verkeer en door de lange tunnels. We hebben met iemand mee kunnen rijden tot vlak voor Chalus. Daar zijn we weer gaan fietsen. We dachten dat het langs de Kaspische zee wat rustiger zou zijn met het verkeer maar helaas. Het bleef druk. Het noorden is wel een stuk rijker en groener. Grote villa’s met nog grotere hekken er omheen, dure winkels en de steden zien er beter en minder chaotisch uit. Het fietsen in Iran begint ook te wennen. Niemand houdt zich aan wat voor verkeersregel dan ook en wij doen nu gewoon maar mee: tegen het verkeer inrijden, geen richting aangeven, veel schreeuwen (toeteren lukt niet en bellen reageert niemand op) door rood rijden, niet wachten voor een zebrapad en ga zo maar door. Als je eraan gewend bent is het best wel leuk.
We hebben die nacht in Chalus overnacht.

De volgende dag naar Mahmud Abad gefietst. Die dag hebben we onze hand in de Kaspische zee gehad. Het liefst wilden we onze kleren uittrekken en in onze blote kont het water in maar als je dan een vrouw in het water ziet met haar kleren aan én haar chador om konden we ons net nog beheersen.
We verbleven die nacht in een huisje aan het strand en dat was voor het eerst sinds lange tijd dat we geen verkeer hoorden!

De volgende dag fietsten we tussen de rijstvelden, aardbeien en andere fruitplantages in naar Sari. Als je dit leest klinkt het allemaal erg aantrekkelijk maar we fietsten helaas weer over een drukke weg. De lunchplek was wel leuk. Onder een boom tussen de rijpe aardbeien. Ik kon het niet laten om stiekem wat te plukken. Ze smaakten heerlijk. Toen we uitgeluncht waren kwam blijkbaar de eigenaar van de grond langs en gebaarde ons dat we aardbeien mochten plukken zoveel als we wilden.
Na de lunch kwamen er een paar scooters bij ons rijden waarvan een bestuurder ons uitnodigde om bij hem te komen lunchen. Helaas, te laat. Als we overal op in moeten gaan komen we Iran nooit op tijd uit.
Vooral tijdens het lunchen komen er vaak mensen met ons praten en worden we uitgenodigd om te blijven slapen. We vinden het ook wel eens lekker om gewoon samen in een hotel te zitten dus we gaan niet overal op in.

Van Sari naar Beyshar gefietst. Een korte warme fietsdag. Onderweg zagen we nog hoe er ouderwets met de hand bakstenen gemaakt werden. We zagen het hele proces van begin tot eind. Eerst wordt er leem met water gemengd en gekneed.. Daar worden bakstenen van gemaakt die een poos moeten drogen in de zon. Dan worden ze in een soort van oven gestapeld, de oven wordt dichtgemaakt en zo worden de stenen gebakken en dan zijn ze klaar voor gebruik. We hebben er een tijdje bij staan kijken en het is ontzettend zwaar werk. Mannen en vrouwen lopen te sjouwen met die bakstenen in de volle zon. Dan nog liever fietsen!

Toen we de volgende dag weg wilden fietsen kregen we van de hoteleigenaar 2 grote flessen koel water mee. Dat was wel fijn want het was de laatste paar dagen zo’n 35 graden geworden. Later die dag kwam er een auto ons voorbij en stopte vóór ons. We hadden geen zin om te stoppen en wéér het standaard praatje te houden dus reden hem voorbij met een vriendelijke “salam“. Kwam hij ons weer voorbij en ging weer langzaam voor ons rijden. Ik zag dat hij zijn hand ophield en dat hij kersen in zijn hand had. Ik ging naast hem fietsen en kreeg al rijdend een grote hand vol kersen van hem, groette ons en reed weer door.
Tijdens het lunchen stopte er een vrachtautootje met koelcel. De man stapte uit en gaf ons allebei een ijsje. We kregen ook nog een slaapplaats aangeboden maar die hebben we maar geweigerd.
We fietsten die dag naar Gorgan waar we 3 nachten moesten blijven. We moesten onze visa daar verlengen voor Iran. Omdat het Donderdag was en een feestdag en de volgende dag Vrijdag wat bij ons Zondag is en daarna was het Zaterdag wat toevallig ook net een officiele vrije dag was konden we pas Zondag bij de foreign police terecht om dat te regelen.We lazen in de lonely planet dat er erg aantrekkelijke appartementen moesten zijn midden in de natuur voor maar weinig geld. Daar wilden we wel 3 nachten verblijven. We moesten er wel 8 km. Voor klimmen maar dat hadden we ervoor over. Toen we daar aankwamen bleek het toch naast een redelijk drukke weg te liggen, het was ondertussen bijna 3x zo duur geworden en we zaten vlak achter het theehuis waar ze de hele dag de muziek aanhadden. Maar ja, niet voor niks 8 km. Gefietst dus daar maar gebleven.

Nadat we Zondagochtend onze visa vrij makkelijk konden verlengen (we kregen weer een voorkeursbehandeling) gingen we op pad naar Aliabad. We lazen in de Lonely planet dat daar een mooie waterval moest zijn. Die wilden we wel zien. Om 2 uur kwamen we bij het hotel aan en hebben we eerst even gerust. Om een uur of 6 op de fiets naar de waterval. Volgens de hoteleigenaar was het 10 minuutjes fietsen. Na een half uur de berg op fietsen zagen we nog geen waterval. Er ontstond wel een groot probleem! Klaas zijn spin sprong los en kwam in zijn versnellingsapparaat. Hij zat helemaal vast. Even dachten we dat dit het einde was van onze reis. We stonden eerst even een beetje beduusd langs de weg naar de fiets te kijken. Er kwam een man langs met een muziekinstrument. Waarschijnlijk zag hij dat we er wat zielig bijstonden en hij pakte zijn muziekinstrument en begon een liedje voor ons te spelen. Hoe goed ook bedoeld, dit was niet het juiste moment! Hij had het snel door en liep al gauw ietwat teleurgesteld verder.
Er kwam al snel een groepje mensen om ons heen staan die allemaal wilden helpen. Uiteindelijk is Klaas met fiets en al met 2 mannen in de auto mee gereden naar een fietsenmaker in het stadje. Ze konden daar zijn fiets aardig repareren. De mannen die Klaas erheen brachten wilden de rekening ook nog betalen. Toen Klaas dat weigerde en hijzelf geld voor de dag haalde, weigerde de fietsenmaker het geld.
Zo hebben we dus nooit een waterval gezien maar, achteraf, wel weer leuke dingen beleefd.

Met weer twee goede fietsen vervolgden we de volgende dag onze tocht naar het oosten. Ons doel voor die dag was Minudasht. We hadden brood gekocht voor de lunch en vlak voor de lunch kochten we slagroom. Ook hadden we koekjes voor als het brood droog zou zijn.
Het viel niet mee om een geschikt lunchplekje te vinden want er was weinig schaduw en de schaduwplekken die we zagen waren al bezet.
Eindelijk toch iets gevonden. Toen we geinstalleerd waren bleek het brood inderdaad erg droog te zijn geworden. Daar hadden we vandaag geen zin in dus aan de vogels gegeven. Gelukkig hadden we nog koekjes. Is ook lekker met slagroom en honing. De koekjes had ik ondertussen aangebroken op de grond liggen en toen ik ze wilde pakken zaten ze helemaal onder de mieren. Daar hadden we ook geen zin in. De slagroom bleek zuur te zijn dus uiteindelijk hadden we alleen een zak chips die nog over was van gisteren.
Na een snelle lunch was het nog 25 km langzaam berg op naar Minudasht. De weg was 2 baans en vrij druk zonder goede vluchtstrook. Ineens reed er een politieauto achter ons en bleef achter ons rijden. We gingen maar 13 km per uur maar hij hield vol. We hadden al snel door dat ze dat deden ter bescherming voor ons. Zo kwamen we veilig en wel bij ons hotel aan.

Na Minudasht werd de omgeving eindelijk weer eens mooi. Het werd bergachtig en bosrijk. We klommen die dag zo’n 1000 meter maar gelukkig in de schaduw van de bomen. We zagen onderweg voor het eerst in ons leven wilde zwijnen met jonkies in het wild. Met al die rommel die die picknickende Iraniers achterlaten hebben ze een heel goed leven hier.
We zouden vandaag gaan wildkamperen omdat er verder geen stad in de buurt zou zijn. Om een uur of 6 kwamen we langs een tankstation waar je ook kebab kon eten. Daar hebben we gegeten en water ingeslagen. 1 km verder was een perfect kampeerplekje uit het zicht van alles en een schitterend uitzicht op de bergen om ons heen. Gelukkig geen wilde zwijnen meer gezien die nacht.

De volgende ochtend door de zon gewekt en met een paar biscuitjes als ontbijt vertrokken. Na nog geen 2 km stopt er een auto, stapt een man uit die ons een heerlijk vers gevuld brood geeft met een stuk cake erbij. Toch nog een fatsoenlijk ontbijt!
We klommen die dag nog verder tot zo’n 1700 meter en we waren ondertussen al een tijdje boven de boomgrens. Het was snikheet! We hadden niet zo heel veel water meer dus moesten een beetje zuinig doen. Toen we even langs de kant stonden uit te rusten stopte er weer een auto, stapte een man uit die ons een fles water gaf. Nou ja zeg, weer precies op het goede moment. Is dit nou toeval of de wil van Allah?
Het klom totaal zo’n 50 km. Daarna was het snel dalend naar Ashkhaneh, ons einddoel voor die dag.

De volgende ochtend hebben we in het park ontbeten. Elk beetje plaatsje heeft wel een park met en lunaparkje erbij. Hoe groter het reuzenrad hoe groter het plaatsje. Het hele park stond vol met tenten en picknickende Iraniers. Ze hadden in het park geslapen. Het is nu ook vakantie voor de Iraniers en we denken dat ze met de auto door het land trekken en hun tent elke dag in het park neerzetten, gewoon midden op de stoep, kleed ernaast, bbq aan en lekker kebab maken en uitgebreid met de hele familie eten, de spullen de volgende ochtend in de vijver van het park afwassen en dan weer verder trekken.
Het was vandaag weer een klimdag in de volle warme zon. Kaal maar wel aardig landschap. Af en toe kwamen langs kleine boeren dorpjes met lemen huisjes. Toen we even een kleine pauze hielden stopte er een auto en stapten 3 mannen uit. Één met een grote filmcamera in de hand. De ander sprak ons in het engels aan. Hij bleek al 22 jaar in de USA te wonen. Zijn oom, de 3e persoon, is al 3 jaar bezig om een visum te krijgen voor de USA. De amerikaan is bezig een docu hierover te maken. Als de docu klaar is wil hij het in europa op internationale filmhuizen tonen. Zo hoopt hij dat zijn oom uiteindelijk toch zijn visum zal krijgen. Hij wilde ons interviewen dus Klaas stond alweer met zijn grote bek vooraan. We vroegen ons later wel af wat wij nou konden toevoegen aan zijn docu maar wie weet zien we onszelf volgend jaar op het IDFA in Amsterdam.
In Bojnurd aangekomen is klaas voor de zekerheid nog even bij een fietsenmaker binnen geweest. Ik wachtte buiten en binnen 1 minuut stond ik omringd door wel 15 mannen die van alles van me wilden weten.
In Bojnurd overnacht.

Vanaf Bojnurd was het weer een saaie 4 baansweg zonder mooie uitzichten. Het was Vrijdag dus een vrije dag voor de Iraniers. We zagen weer veel mountainbikers. Voor het eerst ook een vrouw in vol ornaat, inclusief witte handschoenen.
We hebben in Shirvan overnacht waar we al heel vroeg waren dus onze kleren weer eens konden wassen.

De volgende dag naar Quchan was net zo saai. We hebben daar in een klein leuk pensionnetje geslapen en ‘s avonds door het plaatsje gelopen. Het viel op dat de vrouwen hier bijna allemaal een chador om hebben. Dat ding dreigt steeds van het hoofd af te glijden. Als ze dan handen tekort komen houden ze met hun tanden de chador vast. We hebben het idee dat de taal nu ook iets anders klinkt dan dat we gewend zijn en het uiterlijk iets veranderd is. Ze kijken hier ook naar ons alsof we van een andere planeet zijn. Soms gebeurt het dat ze daardoor over een stoeprand struikelen of tegen iemand aanlopen, hun ijsje laten vallen of bijna een ongeluk veroorzaken. In parkjes houden ze accuut op met volleyballen en badmintonnen om ons te bewonderen.

Zondag zijn we met de wind heftig mee maar weer een saaie weg naar Chanaran gescheurd. We hoopten daar op een hotel maar er bleek niks te zijn. Er stopte weer eens een auto. De man die uitstapte bleek engels te spreken en we moesten hem volgen. We kwamen bij een gebouw dat een school bleek te zijn. Er kwam een andere man bij die vroeg met een strenge blik of we kinderen hadden en van welk geloof we waren. We denken dat die man het hoofd van de school was. Klaas heeft maar eerlijk geantwoord hoe het zat en ik was al bang dat we nu geen kans meer hadden op een kamer. Maar het viel mee. We liepen met weer iemand anders ergens naar toe en het bleek dat de school over een paar kamers beschikte voor, denken we, leraren. Het is eigenlijk een gewone hotelkamer, met koelkast, tv en douche en wc. Dit alles ook nog inclusief kebab. Perfect en we krijgen het zo in onze schoot geworpen.

Daarna ging het als een speer naar Mashhad. Het was maar 45 km. Toen we midden in de drukke en chaotische stad fietsten stopte er een auto en de bestuurster gaf ons een vers gebakken brood en 2 pakken melk. We vroegen haar de weg naar het hotel en toevallig woonde ze daar in de buurt. De fietsen konden in de achterbak. Klaas paste daar ook nog bij en ik zat met haar voorin. We moesten natuurlijk eerst thee drinken bij haar en haar man thuis, kregen nog 4 kiwi’s en toen bracht haar man ons naar het hotel.
In Mashhad zijn we 3 dagen gebleven en een beetje rondgekeuteld.

Donderdag 17 juni zijn we vertrokken uit Mashhad voor de twee laatste fietsdagen in Iran. We fietsten eindelijk over een gele weg richting Sarakhs. Iets van 185 km waar we twee dagen over hebben gedaan.
Het werd na Mashhad langzamerhand een woestijngebied. We hadden weer eens de wind mee dus het ging goed. We moesten nog brood voor de lunch hebben dus zijn een klein boerendorpje ingefietst. We vonden een bakkertje. Het duurde even voordat het brood klaar was en ondertussen kwam er een mevrouw die ons een fles heerlijke zelfgemaakte yoghurtdrank gaf. Even later toen we het gekregen brood in de tas stopte kwam er een oudere man naar ons toe en nodigde ons uit om bij hem brood te komen eten en thee te drinken. We aten brood die we in de yoghurt doopten. Best lekker. Hij wilde dat we nog een paar uur een dutje gingen doen maar daar hebben wij Nederlanders geen tijd voor. De uren tellen! Morgen moeten we in Sarakhs zijn!
Dus na het afscheid moesten we helaas weer verder. Na een theepauze bij een politiepost zat onze fietsdag er bijna op. Vlak voor onze schitterende kampeerplek kregen we nog een grote zware watermeloen en 4 komkommers mee van een automobilist. Die dag hebben we geen cent uitgegeven!

Vrijdagochtend weer vroeg gewekt door de zon en op naar Sarakhs, 100 km. Het begon direct aardig te klimmen. Vlak voor de top kregen we weer eens thee aangeboden waar we gretig op in zijn gegaan. Het was toch een potje warm! Zo’n 40 graden en om de paar minuten had je weer een droge mond. We bleven drinken. En we hadden de wind tegen! We kregen die dag vrij veel water aangeboden van iedereen. Af en toe kwamen we door een paar kleine dorpjes en elk dorpje heeft wel een klein winkeltje dat koel drinken verkoopt. Je herkent de winkeltjes aan de opgestapelde kratten voor de deur. We fietsten deze dag eigenlijk van krat tot krat. We hebben er geen één overgeslagen!
En zo kwamen we moe en warm aan in Sarakhs waar we voorlopig voor het laatst in een hotel met airco sliepen.
En zo eindigde onze fietstocht door Iran. De volgende dag zouden we een nieuw avontuur ingaan: Turkmenistan
We hebben meer dan een maand doorgebracht in Iran en alle vragen die we hadden zijn wel beantwoord. De politie is inderdaad bijna op elke hoek aanwezig maar die controleren vooral op snelheid. Wij hebben er geen last van gehad. Niet alle mannen gaven mij direct een hand, maar zodra we een praatje hadden gehouden en het ijs gebroken was gaven ze vaak bij het afscheid alsnog een hand. Vrouwen houden zich allemaal aan de kledingvoorschriften. In Teheran hebben ze uit protest de hoofddoek of sjaal wel vaak achter op het hoofd hangen en het gezicht vol make-up maar daarbuiten zie je vooral zwarte chadors over hun kleding.
Op het verkeer na heeft Iran en de Iraniers en hun enorme gastvrijheid ons erg geboeid. Dit zal ons altijd bijblijven!