te heet Turkmenistan

lieve familie, vrienden en bekenden,

We hebben ondertussen Iran verlaten en zijn nu in Turkmenistan. We hebben een visum voor 5 dagen. Langer gaven ze niet dus moeten we in 5 dagen iets van 480 km fietsen.
We hadden het goed gepland. De 1e dag doorfietsen naar een meer. De volgende dagen om 5 uur ‘s morgens fietsen tot een uur of 12, dan rusten in de schaduw en om een uur of 4 weer verder fietsen tot schemer. Op die manier konden we de grens wel op tijd halen.

Om 8.30 uur stonden we bij de grensovergang. Alles bij elkaar, de Iraanse en Turkmeense douane duurde 1 ½ uur. Toen we bij de douane van Turkmenistan kwamen zagen we meteen wat uiterlijke verschillen met de Iraniers. Ze hadden een wat russisch uiterlijk maar wat het meeste opviel waren de gouden tanden. Ze zijn er gek op!

Turkmenistan is een politiestaat en dat was te merken ook. Om de haverklap was er een roadblock en moest je je paspoort weer laten zien. Het zijn allemaal snotneuzen van een jaar of 17 die daar staan en denken dat ze heel wat zijn. Ik kan dat soort lui moeilijk serieus nemen dus bij de 2e controle, 10 km na de 1e en 15 km na de douane had ik zoiets van: kom, we rijden gewoon door. Ik was de slagboom al voorbij maar Klaas floot me terug. Nu kregen we dus een extra uitgebreide controle. De pasfoto in het paspoort werd grondig vergeleken met onze huidige afgetrainde en afgematte smoeltjes. Bij Klaas moesten ze wel héél goed kijken. Tot 3x toe. Toen ze eindelijk overtuigd waren dat wij dat echt waren kregen we een fles melk in onze handen gedrukt. Daar had ik zin in: een heerlijke slok koele melk! Ik nam een slok en dacht dat ik over mijn nek ging. Ten eerste was het door de zon verwarmde melk en ten tweede weet ik niet of het wel koeienmelk was.
Net als ons water in de bidons. Dat werd zo warm! Je brandde je lippen er haast aan. Achteraf hadden we er beter een theezakje in kunnen doen. Dan smaakte het tenminste nog aardig.
Die dag wilden we naar het meer bij Hauz Han fietsen. Bij Ata konden we een heel stuk afsnijden over een puinweg. Eerst wel even de plaatselijke bevolking gevraagd en inderdaad, we konden de puinweg nemen. Ondertussen was het op het heetst van de dag geworden, zo’n 50 (!) graden. Het puinpad zou zo’n 30 km zijn. Dan zouden we op een verharde weg komen en dan was het nog 10 km naar het meer, onze kampeerplek. We zagen onszelf al heerlijk poedelen in het koele water.
We hadden totaal 16 liter water mee. Na 20 km zwoegen en zweten en wind tegen hield het pad op! In de verte zagen we de verharde weg waar we naar toe wilden maar zonder pad is het niet te lopen of fietsen door alle struiken met stekels. Je hebt zo een lekke band.
Er was nog wel een pad maar die ging de hele andere kant op. Wat nu te doen? Het pad nemen in de hoop dat ie bij de weg uit zou komen of verstandig zijn en hetzelfde pad maar terug fietsen? Van de 16 liter water was nog maar de helft over. Dat ging hard. Als dat pad nou niet uitkomt bij de weg zijn we nog verder van huis. Dus we hebben de verstandige beslissing genomen en hebben de fietsen omgedraaid om terug te fietsen naar Ata. Na 10 km kreeg Klaas last van de warmte en moesten we noodgedwongen stoppen. We vonden een heel klein schaduwplekje van een struik en daar zaten we dan. Na een uur of 2 besloten we maar om hier te kamperen. We hadden nog genoeg water. Die nacht heb ik geen oog dicht gedaan door de warmte. Het bleef maar warm!! Als de ogen dan wel even dichtvielen en je wilde ze weer openen stroomde er allemaal zout in van al het zweet.

We zijn om half 5 opgestaan en om half 6 gaan fietsen terug naar Ata en dus terug naar af. Toen we daar na drie kwartier aankwamen was het dorp al wakker. We hadden een ongelooflijke dorst en hoopten dat er een winkeltje was die al open zou zijn. De 1e de beste man die we tegenkwamen vroegen we naar een winkeltje. Uit zijn gebaren bleek dat er eentje was die ook al open is. Hij gebaarde om eerst even thee te drinken bij zijn huis. We kwamen het erf oplopen en zagen een oudere en jongere vrouw in prachtige klederdracht. Mooie fleurige lange jurken met een hoofddoek stijlvol op hun hoofd. Door het nu nog zachte ochtendlicht zag het er extra mooi uit. (sorry, geen foto van) Ze hadden een oventje van leem op het erf waar ze zelf het brood bakken. We zaten buiten op een verhoging waar een kleed op lag, kregen 2 kussens en de man gaf ons een pot thee en een schaal met broodjes en snoepjes. Helaas kregen we het brood niet naar binnen omdat onze mond zo droog was, hoeveel thee we ook dronken. Na deze uitnodiging zijn we naar het winkeltje gegaan en hebben we heel veel water gekocht en hebben we een liter heerlijke koele cola voor Klaas en sappie voor mij achter elkaar naar binnen gewerkt.
We liepen dus na 1 dag al direct achter op schema maar we konden altijd nog liften dus geen paniek. We volgden eerst maar weer de hoofdweg en zagen wel hoe ver we kwamen. Ondertussen werd ik alweer behoorlijk misselijk van de warmte en het was nog maar 8 uur. Het fietsen ging zwaar door de heftige tegenwind. We gingen 10 km per uur. Na een tijdje kotste ik alle drankjes die ik vanmorgen had gehad eruit. Ik voelde me toch beroerd!
Ik hou van een beetje warmte maar dit was te gek. Gisteren Klaas, nu ik. En na Turkmenistan is de woestijn en de hitte nog niet afgelopen. Het zou de komende 3 weken nog zo heet blijven. Willen we dit nog wel? Plus de toestanden die nu gaande zijn in Kyrgizie. Het moest wel leuk blijven en dit was niet leuk meer. We hadden al die tijd tegen elkaar gezegd: als eentje van ons het niet meer ziet zitten houden we ermee op. Dit moment was nu wel aangebroken.
We besloten een lift proberen te krijgen naar Ashgabad. Eerst konden we een stuk meeliften met een vrachtwagen, daarna hebben we een uur op een bus gewacht die ons in een kwartier naar Tedzhen bracht. (ik was dus echt te beroerd om te fietsen). Daar hoopten we op een taxi naar Ashgabad. Dat bleek ook te lukken en zo zaten we een halve dag later op een heerlijke koele hotelkamer in de belachelijke hoofdstad Ashgabad.
Ondertussen hebben we ook tickets gereserveerd voor Munchen. We hebben besloten om vanuit Munchen terug te fietsen naar huis. Ik voel me nog misselijk en zwak vooral als ik een stap buiten de deur zet maar dat zal hopelijk snel verbeteren zodra we voet aan grond zetten in het koude europa.
We hebben in ieder geval tot nu toe een fantastische reis gehad. Het is ontzettend jammer dat we het niet af kunnen maken. We waren zo benieuwd naar de mensen die we in de andere landen zouden ontmoeten maar voor nu is het goed zo.
Dus dit was het eigenlijk. Sorry, helaas geen spannende verhalen meer uit spannende landen. Die bestseller kan ik nu zeker ook wel op mijn buik schrijven?
In ieder geval jullie allemaal heel erg bedankt voor alle reacties, belangstelling en het meeleven tijdens onze reis. Wij fietsen nog even rustig naar huis en over een week of 3 a 4 zullen we weer thuis zijn. Tot dan!

Groetjes van Klaas en Diana