Turkije deel 2

Hallo vrienden en familie,

Nog maar een keer een berichtje vanuit Turkije.

Na Yalvac verlieten we het gebied van de kilometers lange bloeiende appel- en kersen gaarden en het werd meer landbouwgebied. We zagen nu ineens mooie beschilderde boerenkarren met ezels ervoor. Het was heuvelachtig, kaal met af en toe een boompje.
We fietsten van Yalvac naar Beyserir. Een lekker rustig en mooi plaatsje aan een meer.
In Beyserir spraken we nog met een Nederlander die vorig jaar in Iran is geweest (met de auto uiteraard) Hij vond het geweldig en had alleen maar mooie verhalen over aardige en gastvrije mensen. Helemaal niks dus om bang voor te zijn.

Van Beyserir fietsten we naar Konya. We waren vergeten brood te kopen en precies om 12 uur in de middel of nowhere kwamen we een verbouwde kervanseray tegen wat nu restaurant was. We hebben daar prinsheerlijk buiten geluncht met een prachtig uitzicht op de bergen om ons heen. We waren de enige gasten en al het personeel rende voor ons.
18 km. Voor Konya was het 1 lange afdaling en zag je de enorme stad al voor je liggen.
Konya is de meest religieuze stad van Turkije. Daar hebben we een rustdag genomen. We zagen inderdaad dat de meeste vrouwen erg conservatief gekleed gingen. Maar we zagen ook de tegenstelling tussen modern en conservatief. Bijvoorbeeld een moeder en dochter die we zagen lopen: Moeder in het zwart, zwarte lange jas met hoofddoek en dochter ernaast die er erg modern gekleed uitzag, zonder hoofddoek en zwaar opgemaakt.
We hebben zoals elke toerist hier doet het Mevlana museum bezocht en we zijn even een moskee binnen geweest. Wel precies op het moment dat het gebed net was afgelopen dus we werden bijna onder de voet gelopen door alle mannen die op weg gingen naar hun schoenen die bij de uitging stonden.

Na Konya was het een erg saaie en kaarsrechte weg over het hoogplateau naar Sultanhani. Het was helemaal vlak en er was geen boom te zien, nou, misschien 2 of 3.
Het weer zorgde nog wel voor wat spanning. Het dreigde van alle kanten. Links,rechts en achter ons zag je het weerlichten. Gelukkig hadden we de wind mee dus we scheurden wat we konden maar redde het net niet. Het begon keihard te regenen, onweren en hagelen. gelukkig precies bij een benzinepomp. We schuilden daar onder het afdak en werden natuurlijk direct binnen geroepen voor thee. Met de mobiele telefoon die tevens gps was konden we laten zien waar we wonen en we weten nu alles van tractoren en de verschillende bijbehorende merken.
In Sultanhani de kervansaray bekeken. Het is een oude pleisterplaats en herberg voor mensen op de zijderoute. In een leuk pensionnetje gezeten waar ik bij het afscheid een paar zelfgebreide sokken met kraaltjes heb gekregen.

Van Sultanhani over dezelfde saaie weg maar nu met beter weer naar Aksaray gefietst. We zagen ineens in de dorpjes veel lemen huisjes en over het kale landschap zagen we zo af en toe een herder met een kudde schapen lopen.

De volgende ochtend toen we klaar stonden om naar Nevsehir te vertrekken zagen we dat ze het beeld van Ataturk grondig aan het schoonmaken waren en er was een groep militairen aan het oefenen voor de parade die komen zou. Het was 23 april: de dag dat 90 jaar geleden het Turkse parlement door Ataturk is opgericht. Ataturk zie je in elk openbaar gebouw hangen. Het is voor de turken haast een heilige omdat hij het land gereformeerd heeft.

Wij hadden in een fanatieke bui in Konya alvast een nieuwe ketting om Klaas zijn versleten tandwielen gedaan. Vanaf dat moment had hij een probleem met het het schakelen. De ketting bleef niet op de juiste tandwiel zitten. Balen! Zo was het erg lastig om de berg op te fietsen. We zouden net eindelijk weer eens een mooie gele weg nemen door Cappadocie maar dat durfden we nu niet aan. Dus maar weer over de brede rode weg waar de klims niet zo steil zijn maar wel saai en lang.

Nevsehir ligt aan de rand van Cappadocie, een mooi grillig landschap ooit ontstaan door een vulkaanuitbarsting en door erosie zo gevormd als het nu is.
Na geslapen te hebben in Nevsehir hebben we een heerlijke halve rustdag gehad om het gebied te bekijken. We zijn wel met volle bepakking gaan fietsen maar het was maar 30 km naar Urgup, onze slaapplaats voor vandaag.
Het open luchtmuseum in Zelve bekeken, een oud dorp in de rotsen gebouwd. Lekker lang geluncht tussen de grillige rotsen, ijsjes gegeten en in Urgup nog wat rondgeslenterd.

De volgende dag naar Kayseri gefietst. Een hotel voor 3 nachten geboekt en de hele middag in de kelder de fietsen gedemonteerd, nieuwe ketting, nieuwe remblokjes erop en de oude banden en oude tandwielen eraf gehaald. Nu maar hopen dat Henk met de nieuwe onderdelen komt.
We zijn ook weer een nieuwe ervaring rijker geworden.
We zaten in de tram op weg naar het centrum, het was vol en we moesten staan.
Staat er een oudere man op die een kind op schoot had om plaats te maken voor mij! We dachten: misschien doen mannen dat hier voor alle vrouwen, jong en oud. De terugweg wilde er een oudere vrouw plaatsmaken voor mij! Mmm, die theorie van ons ging dus niet op. Tot overmaat van ramp zagen we ook nog dat er een jonge jongen plaats maakte voor een oude vrouw. Die theorie die nu door mijn hoofd spookte heb ik maar snel van me afgezet. Volgens ons heeft het niks met ouderdom te maken, de Turkse mensen zijn gewoon erg galant! In Nederland hebben wij dat nog niet meegemaakt..
Ook hebben we alvast een lang ding en een hoofddoek voor mij gekocht voor Iran. We hadden nu de tijd dus het moest maar gebeuren.

Na Kayseri moeten we helaas een stuk van 350 km. met de bus omdat we begin mei nog met het vliegtuig naar Ankara moeten om onze paspoorten en Visa op te halen. Dus wij en de fietsen hebben even rust.

Maandagavond is broertje en zwager netjes op tijd aangekomen met het vliegtuig met al onze spullen! De volgende ochtend eerst maar even de banden verwisseld in de kelder van het hotel. Henk heeft geholpen. Hij zei dat hij dat altijd al een keer heeft willen doen. Helemaal naar Kayseri vliegen om in de kelder van een hotel fietsen in elkaar te zetten. Gelukkig duurde dat niet zo lang en zijn we daarna met een huurauto naar Cappadocie gereden om wat meer van de omgeving te bekijken. Het waren heerlijke vakantiedagen! Lekker op terrasjes gezeten, beetje wandelen en grotkerkjes en grotwoningen bekeken en ‘s nachts verbleven we in een lekker luxe cavehotel in Urgup. De volgende dag weer wat aangelummeld en ‘s avonds waren we weer in Kayseri. Vanmorgen hebben we afschei van Henk genomen. Als het goed is vliegt hij op dit moment terug naar Nederland. Wij hebben vanmorgen de fietsen weer rijklaar gemaakt en gaan vanavond met de bus naar Malatya. Hopen dat het allemaal gaat lukken met de fietsen in de bus…..
.
Het lezen van het advies alleen al van Jaap in zijn reactie op onze site was al genoeg om geen last meer te hebben van maagzuur of wat voor andere klachten dan ook. Dus bedankt Jaap,
En het bericht over Kirgyzie wat Lidy op onze site zette hadden we ook op internet gezien. Wees niet bezorgd. Gelukkig duurt het nog even voordat we daar zijn en we fietsen er maar 3 dagen door onherbergzaam gebied dus we zullen geen last hebben van ongeregeldheden.
En als laatste: de mensen die we ontmoeten, de dingen die we beleven en de natuur die we zien en ruiken maken het mooie verhaal. Wij proberen het alleen op papier te zetten.
Nou, als dat geen mooie afsluiting is….