laatste turkije verslag

Lieve familie, vrienden en bekenden

Net nadat het vorige verslag op de site stond gingen we naar buiten om de fietsen nog even te testen, brak mijn versnellingskabel! Dat hadden we nog niet eerder bij de hand gehad. We hadden nog een paar uur voordat de bus naar Malatya vertrok en we moesten nog naar het busstation fietsen. Alleen rust kon ons redden dus Klaas is er even goed voor gaan zitten en het is hem gelukt om de versnellingskabel te vervangen. We haalden de bus naar Malatya en na een reis van 5 uur kwamen we om 22.30 uur aan. Het is dan nog net zo druk en chaotisch als midden op de dag. Moe en een beetje chagrijnig van al die drukte en lawaai vonden we uiteindelijk een hotelletje.

De volgende dag waren we blij dat we eindelijk na al die rustdagen weer op de fiets konden. Er was wel een probleem met mijn versnellingsapparaat. Bij een benzinepomp gestopt om te kijken wat er aan de hand was en we werden direct weer uitgenodigd voor de thee. Het probleem is daarna gelukkig verholpen en we konden zonder problemen verder. We fietsten die dag naar Elazig. Halverwege de dag begon het te regenen en wat te onweren. Jammer want het was een schitterende omgeving met allemaal hoge bergen om ons heen en mooie kronkelende riviertjes.
Op een gegeven moment werden we staande gehouden door een man. Hij vertelde dat hij ons net voorbij reed en hij ons wilde interviewen voor zijn t.v programma die in Turkije en Duitsland wordt uitgezonden.. De cameraman kwam de auto uit en zo zijn we midden op straat geinterviewd en gefilmd. We hebben ondertussen 1 aflevering van hem gezien. Het is alles behalve hoogstaande televisie. Waarschijnlijk zien we nog net de aflevering waar wij in voor komen.
Na het interview hebben we de hele weg tot aan Elazig in de stromende regen gefietst.

Toen we de volgende ochtend op de fiets stapten regende het alweer hard. Het verkeer in de stad was hopeloos. Ze reden als gekken, zagen ons niet fietsen, stinkende uitlaatgassen en dikke plassen modderig water waar ze doorheen scheurden. Dit zijn van die momenten dat je denkt: waarom doen we dat eigenlijk? Is dit nou leuk? Die kleine mooie landweggetjes in Frankrijk is toch veel leuker….
Maar als het dan weer droog is en er een automobilist speciaal voor ons stopt om ons een zak met fruit te overhandigen weet je weer waarom het fietsen hier toch wel heel leuk is.
Het bleef verder droog die middag.
We konden merken dat we ondertussen in het oosten beland zijn. We kwamen steeds langs militaire posten en onderweg zagen we steeds militaire patrouilles rijden. Dit heeft alles te maken met de PKK, die strijdt voor een onafhankelijk Koerdistan.
We waren vlakbij ons einddoel voor vandaag, Konvancilar. We lazen op internet dat er een maand geleden nog een aardbeving is geweest in dit gebied. Toen we langs dorpjes fietsten zag je ook allemaal tenten bij de huisjes staan. Maar iedereen blijft vriendelijk en uitbundig groeten als we langs komen fietsen. We lijken wel een stel beroemdheden!
In Konvancilar spraken we nog een man die al 22 jaar in Den Haag woont en werkt. Hij was hier om zijn moeder te bezoeken. Onder het genot van een paar kopjes thee in het theehuis nodigde hij ons uit om in Den Haag langs te komen zodra we weer terug in Nederland zijn. Het viel ons op dat er heel veel mannen in dit plaatsje in Den Haag hebben gewerkt of nog werken.

De dag erna was het heerlijk om zonder druk verkeer het plaatsje uit te rijden. Het was helaas weer bewolkt. We fietsten in een dal, we zagen heuvels om ons heen maar niet de grote besneeuwde bergen. Weer overal tenten bij de, vaak lemen, huisjes. Ook zagen we heel veel kuddes met schapen met hun herders in de heuvels. We moesten een pasje over van 1770 meter. Dat was een klim van 16 km. Eenmaal boven regende het, waaide het en het was koud.
Tijdens de afdaling zijn we even gestopt bij een picknickplaats omdat ik naar de wc moest. Toen ik terug kwam had Klaas weer eens een groepje mannen om hem heen staan. Je kunt hem ook niet alleen laten he. Bleek dat er een journalist bij stond die wat nederlands praatte. Klaas werd weer eens geinterviewd. Deze keer voor een krant.
In Bingol overnacht.

Van Bingol naar Mus was een lange dag. 111 km, wind tegen en 2 passen over. Helaas alweer bewolkt dus weer geen zicht op de hoge bergen. Gelukkig zagen we de koeien wel die met bosjes over de weg liepen. Tijdens een afdaling kwam er een soort van militaire pantserwagen naast ons rijden met bovenop een koepel waar een militair inzat met zijn mitrailleur. Er werd gevraagd, aan Klaas natuurlijk, of er problemen waren maar wat ze eigenlijk wilden weten, of ik Klaas zijn vrouw was en wat we hier in vredesnaam aan het doen waren.
Vanaf de 2e pas naar beneden fietsten we zo de regen in en dat ging een paar uur zo door tot in Mus. We zagen later op tv dat er een overstroming in de buurt van Mus is geweest, gelukkig niets van meegekregen.
De hotels in het oosten zijn wel iets anders dan in het westen. Vaak hebben ze pas na 20.00 uur warm water (als je geluk hebt) tot de volgende ochtend 8.00 uur. De stroom valt vaak uit en van de buitenkant zien ze er soms uit alsof ze al lang failliet zijn.

Van Mus zijn we naar Tatvan gefietst. Dat ligt aan het grote Vanmeer. We hebben geluncht op een kantoortje ergens waar we werden uitgenodigd door een medewerker. Alle medewerkers wilden natuurlijk met ons op de foto. Kort daarop klommen we met 6 km per uur de berg op. De zon scheen. Vlak voor ons stak een kar vol met brandhout getrokken door een ezel de weg over. Er zat een jonge man op de kar. De ezel werkte niet helemaal mee. Toen de kar eindelijk de weg over was gestoken passeerden we hem. De man draaide zich om, groette ons met een brede, hartverwarmde lach om zijn mond. We keken hem na en we zagen dat hij op weg was naar zijn lemen huisje waar zijn vrouw en 2 kindertjes al voor de deur op hem stonden te wachten. Dit beeld zal me altijd bijblijven. Sorry, ik heb er geen foto van kunnen maken maar jullie hebben er vast ook wel een beeld bij.

Vanuit Tatvan zouden we met de boot het Vanmeer oversteken naar Van toe. Een lang gekoesterde wens van Klaas. Helaas, de boot ging pas om 2300 uur en zou om 03.00 aankomen in Van. Daar hadden we geen zin in. Toen maar besloten om met de bus naar Van te gaan. We fietsten naar een busmaatschappijtje toe en voordat we het door hadden werden onze fietsen achter in de bus gesmeten en zaten we al in de bus naar Van.

In Van zij we 4 dagen gebleven. We zijn vanuit daar naar Ankara gevlogen om onze paspoorten op te halen bij de ambassade en om reischeques te verzilveren voor o.a.Iran. We weten nu precies hoe het er bij een Turkse bank aan toe gaat.. We hebben het 2 uur mogen aanschouwen. Als de geldautomaat leeg is wordt de geldlade gewoon tussen de klanten in gevuld. Medewerkers lopen bij de balie weg terwijl er een hoop geld ligt waar iedereen zomaar bij kan. Terwijl wij ons geld eindelijk na 2 uur uitbetaald kregen kwam er een andere klant bijzitten. Kan daar allemaal. Ik zou zeggen: Lang leve de Rabobank!

In Van ontdekte ik ook nog dat ik een fietsjasje had laten liggen in het hotel in Bingol. Onze hotelman ingeschakeld. Hij heeft met het hotel in Bingol gebeld. Hotel in Bingol heeft het netjes opgestuurd naar het hotel in Van. Omdat er op het moment van bezorging niemand was in het hotel was het daar dus niet toen ik er naar vroeg. Via een hulpje van onze hotelman zijn we bij de apotheek in Van beland en een jongen van de apotheek bracht ons weer bij een kantoortje in de buurt waar inderdaad mijn jas lag! Zo zie je maar weer, alles komt altijd op zijn pootjes terecht.

Met een gerust gevoel konden we Van na 4 dagen weer verlaten. Op de fiets richting Caldiran. Ik voelde me wat misselijk en heb niet veel ontbeten. Met Klaas is nog steeds niets aan de hand. De 1e 70 km fietsten we langs het Vanmeer, berg op berg af, daarna klom het alleen nog maar langzaam naar 2000 meter. We zagen nog een hangbrug ergens onderweg. Een vrachtwagenchauffeur schreeuwde wat uit zijn raampje en wees naar de hangbrug. Daar was vast iets bijzonders te zien. We fietsten er heen en daar was inderdaad iets moois te zien. Ten eerste een gigantische waterval en heel toevallig was er ook een bruiloft gaande in het park. Er werd gedanst en muziek gespeeld. Ze hadden allemaal mooie feestkleding aan en iedereen was blij en vrolijk behalve de bruid. Ze zat een beetje zielig voor zich uit te staren.
In Caldiran hadden we wel het smerigste hotel van de hele reis. Overal vochtplekken, de wc was een smeerbende, we hadden pas om 21.30 uur een beetje lauw water maar….wel internet!

Vandaag ging de tocht verder en hoger de bergen in. We moesten een pas over van 2644 meter. Alweer was het bewolkt maar nog wel droog. De dorpjes waar we doorkwamen waren erg armoedig. Over de platte daken lag landbouwplastic tegen de regen waar ze stenen op hadden liggen tegen het wegwaaien. Omdat het vannacht flink had geregend was iedereen bezig het water van het landbouwplastic af te halen. Na het halen van de pas ging het hard naar beneden. Voor het eerst hadden we last van agressieve honden die luid blaffend en grommend achter ons aanrenden. En voor het eerst hadden we last van een luid lachend stenen gooiend jongetje die gelukkig miste. Gelukkig gebeurde dit allemaal de berg af. We kwamen nog franse gekken als ons tegen die op de fiets door Turkije en Iran trekken. Nog even mee gepraat voordat het keihard begon te regenen en hagelen. gelukkig hoefden we nog maar 10 km naar Dogubayazit, onze plaats voor vandaag. We zitten nu in een normaal hotel. Bij helder weer zouden we uitzicht hebben op de hoogste berg in Turkije, de Ararat. Helaas, vandaag dus niet.

Dit was de laatste wekelijkse update. Morgen fietsen we Iran binnen en we hebben gelezen dat het niet verstandig is om daar een verslag te publiceren. Je kunt dan gezien worden als journalist en dan is er een kans dat je opgepakt wordt.
Daarna komen we in landen waar we waarschijnlijk niet altijd in een hotel slapen maar als er een mogelijkheid komt voor een update zullen we die gebruiken.
Nou, de Iran kleren kunnen onder uit de tas gehaald worden. Vanaf morgen is het fietsen met hoofddoek op en lang ding aan. Ik hoop niet dat het al te warm wordt daar.
We waren al erg gewend aan Turkije en de gastvrije en vriendelijke bevolking. We spraken ook al aardig wat woordjes turks.
Nu is het tijd voor een nieuw land, nieuwe gewoontes en een nieuwe taal. Spannend!

Jullie voorlopig bedankt voor alle reacties. We zullen het gaan missen. Tot over een maand (of twee)

Groetjes van klaas en Diana