Gastvrij Turkije

Merhaba,


We eindigden het vorige verslag in Edirne, Turkije. Ondertussen hebben we zoveel leuke dingen meegemaakt dat het haast te veel is om allemaal te berichten. Vandaar nu alweer een verslag
Je hebt in Turkije rode, gele en witte wegen. De rode wegen staan vooral goed op onze kaart, maar zij vaak groot en soms druk. gele wegen zijn er niet zo heel veel en met witte wegen moet je maar afwachten of het een puinweg is of een weg die belachelijk steil klimt en of die wel goed op onze kaart staat.
We waren gewend in andere landen om witte weggetjes te nemen. We hebben het in Turkije een paar keer geprobeerd. In dit verslag lees je de ervaringen wel.
Verder in dit verslag veel over de ontmoetingen die we hebben gehad onderweg en de enorme gastvrijheid die we hebben beleefd.

Van Edirne naar Hayrabolu was een heerlijke fietsdag. Voor het eerst over een witte weg die niet goed op de kaart stond aangegeven. Terwijl we langs de kant stonden te kijken op onze kaart stopt er direct een auto, stapt er een man uit die ons precies uittekende hoe we moesten rijden. Het was behoorlijk klimmen maar de weg was goed en we kwamen door kleine boerendorpjes die allemaal een theehuis hebben waar alleen maar mannen thee zitten te drinken. De vrouwen zitten vaak binnen of zijn op het land aan het werk.
Bij heel veel theehuizen waar we langsfietsten groetten ze ons of riepen ze chai chai! Dan werden we uitgenodigd om thee te komen drinken.

De volgende dag fietsten we naar Tekirdag. Daar zouden we met de boot over de Marmariszee naar Bandirma. We hadden op internet gezien dat er een boot nar toe ging. Dat was alle informatie die we hadden. In Tekirdag gevraagd. Er gaat inderdaad een boot en vertrekt ‘s avonds om 19.30 uur. Komt 01.30 uur aan in Bandirma en is bedoeld voor vrachtverkeer. Gelukkig omdat wij zoveel vracht op onze fiets hadden mochten wij ook mee voor 5 Euries pp incl. eten en thee zoveel we wilden.
Daar zaten we dan tussen een tiental vrachtwagenchauffeurs in een klein ruimtetje waar verder niks te doen was behalve dan dat de tv keihard aan stond. Die 5 uur duurde wel lang. In Bandirma aangekomen vonden we gelukkig snel een hotel.

De volgende dag naar Suserluk gefietst over een rode en saaie weg. Allemaal rechttoe rechtaan. ‘s avonds in Suserluk tijdens het eten wel een leuk contact gehad met een Turkse jongen van 26 die goed engels sprak. Edip werkte hier voor 1 ½ jaar en at elke dag in hetzelfde restaurant. Hij verveelde zich in de stad en was blij dat hij ons ontmoette. Hij had liefdesverdriet. Hij had zijn vriendin die hij nog maar net een half jaar kende om huwelijk gevraagd en zij heeft geweigerd. Zijn moeder wilde hem graag helpen en had ook een vriendin voor hem gevonden maar hij vond dat hij dat zelf wel kon regelen. Hij wilde zo graag trouwen en kinderen hebben en ging er zo geforceerd mee om…Hij gaf ons nog zijn telefoonnummer. Als we hulp nodig hadden mochten we hem bellen.


De dag daarop was een verschrikkelijke klim en zoek dag over de onmogelijkste witte weggetjes die we ooit hebben meegemaakt. Het was zo zwaar dat we nauwelijks iets van de omgeving hebben gezien. Aan de andere kant hebben we het ook niet willen missen. Op een gegeven moment kwamen we in een boeren bergdorpje aan waar ze, zo leek het, nog nooit iemand anders hebben gezien dan hun eigen dorpsbewoners. We wisten niet meer hoe we verder moesten. Het leek wel alsof de (puin)weg was afgelopen. We vroegen het aan de mannen die in het theehuis zaten. We werden direct uitgenodigd om thee te komen drinken. Iedereen bemoeide zich ermee. Iedereen wilde ons een andere kant op sturen en ze schreeuwden maar door elkaar heen. Totdat er iemand op papier de route voor ons uittekende. Daar hadden we wat aan. Iemand anders liep met ons mee om het begin van de weg aan te wijzen. Dat bleek een haast onmogelijk puinpad recht naar beneden te zijn die, zagen we, later weer recht omhoog ging. Uiteindelijk hadden we het helemaal gehad en hebben maar besloten om te gaan wildkamperen. Einddoel voor vandaag niet gehaald, wel een leuke ervaring rijker.

De volgende dag hebben we het rustig aan gedaan en naar ons einddoel van gisteren gefietst (Dusanbey), maar 40 km.
Laat in de ochtend kwamen we aan in een dorpje en konden we brood kopen. We zaten naast de winkel op een bankje ons brood droog op te eten. We hadden namelijk geen zin meer in Nutella. Het hele theehuis zat toe te kijken. Er kwam een, overigens blinde, man naar ons toe, kwam bij ons zitten en we kregen thee Hij liep even weg en kwam even later terug met een zak olijven en kaas voor op ons brood.

Gisteren was wel heel bijzonder. Na een lange warme en vermoeiende fietsdag kwamen we aan in Tavsanli. Het was al 1800 uur en vroegen bij een benzinepomp of er een hotel in de buurt is. We werden direct weer uitgenodigd voor de thee. Tijdens het theedrinken kwam er een vrouw binnen die ons welkom heette. Ze bleek nederlands te praten. Had vroeger met haar ouders en broers in Apeldoorn gewoond. Suzan begeleidde ons naar het hotel maar eerst via haar broer Murat die ook nederlands praatte en waar we thee dronken. Daarna naar haar werk waar we thee dronken en baklava aten. We werden uitgenodigd om ‘s avonds bij hun ouders te komen eten in een dorp vlakbij. De hele familie was er. We hebben heerlijk gegeten en het was erg gezellig. Later bij de thee en allerlei Turkse lekkernijen kwamen er nog vrienden van hun bij. Het werd zo 12 uur en lagen pas om half 1 in bed met een volle buik en een heel voldaan gevoel. De volgende ochtend hebben Suzan en Murat samen met ons ontbeten in het hotel. We kregen nog een aandenken van ze en later kwam Murat zelfs nog terug met een grote zak vol heerlijk eten voor tussen de middag wat nauwelijks in onze fietstassen paste. Wat werden we door hun in de watten gelegd en wat zijn dit soort contacten toch waardevol. Dit soort momenten zal ons altijd bij blijven.

Gisteren hadden we een mooie route over een gele weg waar we af en toe een pasje over moesten. Afgelopen nacht weer wildgekampeerde aan een groot meer. We hoorden de hele nacht kikkers kwaken
En nog steeds geen schade aan onszelf of de fietsen. Wel heb ik af en toe last van brandend maagzuur. Maar als het hierbij blijft ben ik allang blij. Klaas kan alles eten en heeft nergens last van.
We hebben nu ongeveer 4000 km er op zitten en liggen 2 dagen voor op schema. Henk, mijn broer, komt 26 april bij ons in Kayseri. Hij neemt onderdelen mee voor de fiets en mag ook wat rotzooi mee terug nemen.
Nou, het is een lang verhaal geworden maar er was ook veel te melden.
Het volgende berichtje komt ook nog wel vanuit Turkije.
Heel erg bedankt maar weer voor al jullie reacties en tot de volgende keer

Gulé Gulé van Klaas en Diana